Şiir Kaybederken Yazılır

Neden

şiirleri en umutsuz zamanlarda yazarız?

Neden

Aysel yanı başındayken söylemez Atilla İlhan

“seviyorum” diye?

Neden

“Git başımdan!”

demek zorunda kalır?

Sanıyor musun

Ümit Yaşar

Ayten yanındayken yazdı o dizeleri?

Hayır.

Ayten çoktan gitmişti.

O, acıyla yazdı:

“Bundan böyle dünyada

aşkın adı Ayten olsun.” diye.

Diyorum ki

insan

kaybedince anlıyor.

Belki de

fark edince kendini.

Çünkü

içindeyken anın

pek de farkında olmuyoruz ya hani —

belki ondan geliyor o sessizlik.

Hangi âşık

sonunu düşünerek sever ki?

Benimki de öyle bir mesele…

Eskiden

alay ederdim bazılarıyla.

Hani o

deniz kenarında yalnız,

bahçeli evinde huzur bulmuş

75’lik kadınlar…

(biraz burjuva, biraz bilge)

“Anın içinde kal”

derler ya

şaka gibi gelirdi.

Ama şimdi diyorum ki:

belki onlar da

yaşayamadılar hiç o anı

ve bu yüzden

öğretmek istiyorlar şimdi.

Düşünüyorum

kendi şiirlerimi.

Yok ya —

gözümden yaşlar süzülmeden

hiçbiri dökülmedi kâğıda.

O gözyaşlarıydı

benim kalemim.

Yazmaya itildim ben,

Kendim tarafından hem de!

Ne ilham perisi,

ne başka bir şey.

Yok, çalmaz kapınızı

Söyleyeyim size.

Çünkü şiir

öyle bir şey ki:

kendinin

farkına varmadan

yazılamıyor işte!